— I tak już się pani spóźniła — przerwał jej książę. — A lady Rothley wcale nie potrzebuje pani opieki. Hrabia zabrał ją na przejażdżkę samochodem. — Och, nie! — wykrzyknęła Tempera mimo woli. Była to bezwiedna reakcja na to, że lady Rothley spędza czas w towarzystwie hrabiego, lecz na szczęście książę inaczej zrozumiał jej niepokój. — Nie ma powodu obawiać się o bezpieczeństwo lady Rothley — powiedział. — Zapewniam panią, że hrabia jest bardzo doświadczonym kierowcą, a jego auto to jeden z najbezpieczniejszych i najbardziej nowoczesnych modeli. Hrabia zgłosił go do Concours d'Elégance w Monte Carlo. Tempera pomyślała z rozpaczą, że nie ma nadziei, by kiedykolwiek zdołała odwieść lady Rothley od robienia tego, czego nie powinna robić. Jak mogła być tak nierozsądna i pojechać sama z hrabią jego samochodem, dając w ten sposób asumpt do plotek? — Proszę się nie niepokoić — mówił dalej książę. — Chociaż uprzejmość zakazuje mi o to pytać, jestem przekonany, że lady Rothley jest starsza od pani i doskonale potrafi dawać sobie radę sama. 119 — Pani jest bardzo... spontaniczna — powiedziała powoli Tempera, ostrożnie dobierając słowa taka dobra i... delikatna. Nie lubi odmawiać, jeśli się ją o cokolwiek poprosi. — Widzę, że choć jest pani zbyt grzeczna, by to powiedzieć, nie akceptuje pani hrabiego Vincenza Caravargio — zauważył książę. — Nie do mnie należy oceniać, wasza wysokość — odparła Tempera. — Lecz uważam, że Włosi są obdarzeni elokwencją, która, choć dla nich nie jest niczym więcej niż przejawem dobrych manier, często bywa źle odbierana przez Angielki. — Skąd u pani taka znajomość rzeczy? — zdziwił się książę. — Nie sądzę, by w pani wieku i przy sposobie życia, który pani wybrała, panno Riley, mogła pani mieć duże doświadczenie, jeśli chodzi o Włochów. Za późno. Tempera zdała sobie sprawę, że znów zabrnęła w ślepy zaułek. Oto chciała uświadomić księciu, jak prostoduszna i niedoświadczona jest lady Rothley, lecz zamiast poprawić sytuację, być może tylko ją pogorszyła. Książę patrzył na profil Tempery wyraźnie rysujący się na tle nagich skalnych ścian wąwozu. Oboje milczeli. Słychać było szum wody spadającej niewielką kaskadą do sadzawki. — Nie byłem tu od wielu lat — powiedział. — Być może przyda się pani informacja, że niedaleko stąd w ścianie wąwozu jest grota, której nie udało się odkryć żadnemu z moich nauczycieli. Tempera pomyślała, że książę żartuje sobie z niej, chociaż zupełnie mu to nie przystoi. — Ja... nie ukrywam się przed nikim, wasza wysokość powiedziała. — I jestem pewna, że powinnam... wracać do